"İçimizde hayvandan öte olan şey her ne ise, onun teselli ve umut bulabilmesi için gereken şey, maddenin uçsuz bucaksız ve ebedi kanunlarındadır."
160 syf.
8/10 puan verdi
Okuduğum ilk ingilizce kitap olması üzerinde daha derin araştırmalar yapmamı gerektirse de, Dr. Moreau'nun Adası'nın distopik bir eser olduğunu söylemeliyim. Prendick'in bir gemi kazasından sağ kurtulduktan sonra yaptığı veya gördüğü vahşi deneyleri, günümüzde insanlar üzerinde denenen ve çeşitli kimyasallara benzetiyorum. Söz konusu çeşitli kimyasallar veya bize iyi geldiği söylenerek reçete edilen ancak belirli bir süre sonra kullandıktan sonra bize onarılamaz hasarlar oluşturan "antidepresanlar" ile genetiği değiştirilmiş milyarlarca besin..
Birilerini daha zengin etmek için çalışıyor, hayatı kaçırıyor, onları daha zengin ederken cebimize az para girse kendimizi "zengin" hissediyoruz. Hayvanların insanlaştırıldığı, insanların hayvanlaştırıldığı ve tüketime alıştırıldığı, birbirine yabancılaştırıldığı ve toplumdan koparılışın bu denli hızlı olduğu hakikati size yabancı geliyor mu?
Dr Moreau'ya gelince.. İnsanın doğasının bazı durumlarda ne kadar tehlikeli olabileceğini, bilim adı altında yapılan bazı deneylerin canlıları nasıl mahvedebildiğini gergin atmosferiyle tasvir edebilmeyi başarmış. Olay sade bir dille işlenmiş, sembolizasyonla ve mesajlar, kitabın erken dönem bilimkurgu eseri olmasına karşın oldukça yeterli.
--post-antroposentrik değilim--
“Dört ayak üstünde yürümeyeceksin; Yasa böyle buyurur. Biz İnsan değil miyiz?”
H. G. Wells
Umut ediyorum, yoksa yaşayamazdım.
“Bu dünya ne kadar saçma bir yer,” dedi, “tüm bunlar ne kadar anlamsız. Bir hayatım bile olmadı.”
Hiçbir zaman hayallerimdeki şeylere ulaşamıyorum.
Sanırım var olan her şey kendi rengini çevremizdeki ortalama renkten alıyor.
" Neden bu dünyada, yaşayan şeyler arasında bile bir acı var? "
Birden çocukluğumdan beri ilk kez hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
umut ediyorum, yoksa yaşayamazdım.
hayatımın gerçek anlamda elimden kayıp gittiğini hissediyordum.
umutla umutsuzluk arasında gidip geliyordum.
“Yıldızların ışığında insanın dilini gevşeten bir şey var. Ben bir ahmağım ama yine de sana anlatmak isterim.”
"Sadece, rastlanti diyorum," diye araya girdi. "Insan hayatindaki her şey gibi. Sadece ahmaklar bunu göremez!
Hayal gücümü ele geçirmiş, dilimi bağlamışlardı.